BENCİL MUTLU, SOSYAL MUTSUZ KISKACINDA YETERLİ DENGEYİ BULMAK
BENCİL MUTLU, SOSYAL MUTSUZ KISKACINDA YETERLİ DENGEYİ BULMAK
İnsanoğlu bir arada yaşamanın daha avantajlı olduğunu anladığında, bunun bir bedeli olduğunu göremedi.
Şehirler kurup, tarım yapıp, medeniyetler kurdu, sosyal bir canlı haline geldi.
Her toplumsal ilişki, kendi egomuzdan, ilkel dürtülerimizden ödün vermeği, öteki insana empati göstermeği gerekli kılar.
Verdiğimiz her ödün, gösterdiğimiz empati ile ertelediğimiz ya da vazgeçtiğimiz her egoist davranış; kendi benliğimizde çatlaklara ve travmalara yol açar.
Sosyallik bu travmaların karşılığında aldığımız bir ödüldür.
Ancak bunun sınırını, ahlak,din,felsefenin vaazları ile aşırı bir fedakarlık ve aşırı bir empati ile, kapasitemizin ötesine taşır isek.
Kazandığımız sosyalliğin getirisi, kaybettiğimiz egomuzun değerlerini karşılamaz ise;
travmatik ve kırılgan ruh hallerine düşebiliriz.
Bu matematiksel bir formülden çok, ruhsal bir karışım dengesi gibi. Ve her kişiye özel bir karışım.
Egoizm, birey olarak lezzet verir iken, toplumsal faydalarımızı yok ediyor. Aşırı empati ve toplumsal bir kişilik çok seviliyor ancak bireysel olarak tükeniyoruz.
Bu durum; zıt tatlardan orta bir karışım yapmaya benziyor. şeker bizi mutlu eder ama tuz olmaz ise vucudumuzun dengesi bozulur. öğle bir tuz, şeker dengesi kurmalıyız ki, şeker ( ego) tadı var iken, tuzun ( sosyal) faydaları bize huzur versin.
toplumsallık, öncelikle sağlıklı bir ruh bütünlüğü gerektirir.
ruh halinizi devamlı kontrol edin. Sizi bitiren, sizi yok eden empati ve fedakarlığın, ne size, ne de topluma faydası yoktur.
Empati fazlalığı bizi Kırılgan yaparken,
Empati azlığı bizi bencil bir zalime çevirebilir.
